Dla jednych święto pracy, a dla mnie to wspomnienie jednego z najlepszych harmonijkarzy ustnych z Chicago. Gdyby żył – dziś obchodziłby swoje 88 urodziny.
Little Walter – a właściwie Marion Walter Jacobs urodził się 1 maja 1930 roku w Marksville w Louisianie – choć niedawno odkryte dane ze spisu ludności sugerują, że mógł urodzić się wcześniej, być może już w maju 1925 r.
Wychowany w Rapides Parish w stanie Luizjana, gdzie nauczył się grać na harmonijce. Porzucił szkołę i w wieku 12 lat opuścił wiejską Luizjanę i podróżował, pracując dorywczo i bawiąc się na ulicach Nowego Orleanu Memphis, West Helena, Arkansas; i St. Louis. Swoje umiejętności muzyczne doskonalił nie tylko w grze na harmonijce ale uczył się też gry na gitarze grywając ze starszymi bluesmanami, w tym Sonny Boy Williamsonem II , Sunnyland Slimem , Honeyboy Edwardsem i innymi.
Przyjeżdżając do Chicago w 1945 roku, od czasu do czasu znajdował pracę jako gitarzysta, ale przyciągał znacznie więcej uwagi do swojej perfekcytjnej i dynamicznej gry na harmonijce. Według Floyda Jonesa, pierwsze nagranie Little Waltera było niepublikowanym nigdy demo nagranym wkrótce po tym, jak przyjechał do Chicago. W nagraniu tym Walter grał na harmonijce z towarzyszeniem gitary Jonesa. Jacobs, który podobno był sfrustrowany tym, że jego harmonijkę zagłuszają gitary elektryczne, przyjął prostą, ale wcześniej nie używaną metodę: wsunął mały mikrofon w dłonie wraz z harmonijką i podłączył mikrofon do systemu nagłośnieniowego pod wzmacniacz gitary. W ten sposób mógł głośnością konkurować z całym zespołem i odkrył zupelnie nowe brzmienia harmonijki ustnej.
Pelnymi garściami z jego spuścizny muzycznej czerpią do dziś harmonijkarze z całego świata.
Zmarł przedwcześnie 15 lutego 1968 r. w Chicago, w mieszkaniu swojej dziewczyny w dość tajemniczych okolicznościach po awanturze w pewnymn barze, choć oficjalnie przyjęto, że zgon nastąpił z przyczyn naturalnych.
Jego ciało zostało pochowane na cmentarzu św. Marii w Evergreen Park w stanie Illinois w dniu 22 lutego 1968 r. Grób pozostawał nieoznakowany aż do 1991 r., kiedy to dwaj fani Scott Dirks i Eomot Rasun zaprojektowali i zainstalowali na nim tablicę.
Został wprowadzony do Blues Hall of Fame już w roku jej powstania, tj. w 1980, a w 2008 znalazł się w Rock and Roll Hall of Fame.
wideo za: http://www.dust-digital.com/